من گفتم «ابراهیم، قول بده شب اول قبر کنارم بمونی؛ چون ایمان و یقین داشتم حضور ابراهیم که از لحاظ معنوی و عرفانی بسیار قوی بود در کنارم باعث می شود آن شب به راحت ترین شکل سپری شود.»

هیچگاه نسبت به غیبت بی تفاوت نبود و همیشه نسبت به غیبت کردن واکنش نشان می داد.

طولی نکشید که توفیق دفاع از حرم نصیب ابراهیم شد. می دانست که من و پدرش تحمل دوری اش را نداریم، برای همین سر سفره گفت: «می خوام برم سفر، مامان جان!

کسی که وظیفه ش رو انجام می ده. دیگه عکس و فیلم برای چی می خواد؟ این عکس و فیلم ها می مونه، ما می مونیم، شهید نمی شیم. کار دستمون می ده. به بیراهه می ریم.

بچه ها این حدیث ته ته همه چیزه قربون خدا برم، در عدد چهل چه معجزاتی گذاشته.

ابراهیم مثل همیشه کنار ستون پذیرایی ایستاده، یک دستش را بالا برده بود و در حال نام بردن از چهل مؤمن نماز شب بود. چشمانش در میان اشک‌هایش گم شده بود.

در یکی از شبها هنگام گشت زنی ابراهیم، شخصی که بعداً مشخص شد از عوامل خرابکار دشمن است، در حال شناسایی و فیلمبرداری منطقه توسط ابراهیم دستگیر شد و طرح ضربه زدن در نطفه خفه شد.

چند دقیقه ای باهم بحث کردیم. نهایتاً استفتائات رهبری را نشانش دادم و به او اثبات کردم که این کار اشتباه است.